Dysortografia to specyficzne zaburzenie, związane z pisaniem wyrazów z błędami ortograficznymi. Problem w nauce polega na tym, że uczeń pomimo znajomości zasad poprawnej pisowni, popełnia błędy, które są skutkiem  zakłóceń percepcji wzrokowej lub słuchowej.
W środowisku uczniowskim często panuje przekonanie, że uczniowie z dysortografią nie muszą utrwalać materiału, ponieważ i tak nie są w stanie zapamiętać zasad pisowni-jest to błędne przekonanie, ponieważ nawet jeśli dysortografii nie da się wyleczyć całkowicie, to na pewno można opanować pisownię tych wyrazów, w których dziecko najczęściej popełnia błędy. Posiadanie opinii z poradni nie zwalnia ucznia z systematycznej pracy. 
W naszej szkole wielu uczniów boryka się z problemami z pisownią. Poniższe wskazówki mają na celu pokazanie rodzicom w jaki sposób pracować z dzieckiem w domu w aspekcie doskonalenia poprawności ortograficznej. 
Ważnym elementem terapii jest stymulowanie percepcji słuchowej, którą można usprawnić wykorzystując różnorodne gry edukacyjne, tworzenie rymów; wykreślanki, uzupełnianki,  tworzenie krótszych wyrazów z dłuższych, uzupełnianie zdania o brakujące wyrazy, próby samodzielnego, zrozumiałego wypowiadania się – opowiadanie różnych zdarzeń, relacjonowanie własnych przeżyć, oglądanych filmów, bajek, przeczytanych książek itp.  
 Natomiast w celu doskonalenia percepcji wzrokowej można wykorzystać krzyżówki, układanie figur wg podanego wzoru, pisanie z pamięci, wyszukiwanie szczegółów w obrazkach, cięcie obrazków i składanie ich w całość. W pracy z dzieckiem w domu wskazane jest korzystanie z klocków, układanek, puzzli, wyszukiwanie braków na obrazku,  rysowanie z pamięci (najpierw pokazujemy dziecku przedmiot lub figurę geometryczną przez np.: 1 minutę, a następnie dziecko samodzielnie z pamięci stara się odtworzyć zaobserwowany przedmiot), rysowanie z użyciem szablonów, kończenie zaczętych rysunków, przerysowywanie, kalkowanie,
 W trakcie pisania z pamięci należy zwrócić uwagę na to, by dziecko dokonywało samokontroli i korekty błędów. Nie powinno temu towarzyszyć negatywne ocenianie. W pracy nad poprawnością pisania zaleca się wykorzystywać wzmocnienia pozytywne, pochwały, dostrzeganie tego, że zmniejszyła się liczba błędów. 

Polecam:
 M. Bogdanowicz, A. Adryjanek, M. Różyńska, Uczeń z dysleksją w domu, Operon, Gdynia 2007.
A. Kaszuba-Lizurej, W krainie ortografii, Innowacje, Goleszów, 2001